DOOR DE OGEN VAN DE WOLF

DOOR DE OGEN VAN DE SCHRIJFSTER

Gisteren was zo’n dag waarop ik was waar ik het liefst ben, en ik deed waar ik gelukkig van word. Dit dankzij een alerte juf uit Katwijk die snel in actie kwam nadat ik in de Kinderboekenweek in haar klas vertelde over- en voorlas uit Silas en de wolf. Zij belde haar vriendin Linda die werkt in bezoekerscentrum De Kennemerduinen en o.a. bezig was rond de organisatie van de tentoon-stelling: Door de ogen van de wolf. Linda nam per omgaande contact met mij op, en zo kwam het dat ik gisteren deze informatieve en kindvriendelijke expo opende. Linda stelde mij vragen over het ontstaan van mijn boek en ik stelde weer vragen aan de aanwezige kinderen. “Wie kent er verhalen over wolven?” En die kenden ze allemaal.
De opening werd druk bezocht en de interactieve tentoonstelling goed gewaardeerd. Na afloop van het voorlezen kwam een flink aantal (groot)ouders met kinderen Silas en de wolf laten signeren. Er was een trotse jonge vader bij, wiens pasgeboren zoon, diep in slaap in de kinderwagen, Wolf heette. En een jongen die al twaalf was maar het boek toch graag wilde hebben.
Na het signeren stond er een lunch klaar in zo’n houten ruimte die zich het best laat omschrijven als een grote, gezellige eetkeuken. Met kerstboom, bosachtige aankleding, en een enorme tafel gemaakt uit een dikke boomstam die vol stond met bio-sapjes en heerlijke ambachtelijke broodjes op dikke planken. De ruimte stroomde vol boswachters en vrijwilligers, ik zag baarden, grote rode handen, rode wangen, verwaaid haar, en de groene jasjes gingen uit want buitenmensen vinden het binnen al gauw te warm. De sfeer was ongedwongen, mensen maakten gemakkelijk een praatje, de broodjes waren heerlijk. Na verloop van tijd gingen de jasjes weer aan, want er moest gewerkt worden. Een vrouwelijke boswachter legde mij nog uit welke mooie wandeling ik goed kon maken en (spijtig) nam ik afscheid.
Weer  buiten liep ik het pad op dat me was gewezen en begon ik de groene paaltjes te volgen. Het was bewolkt. Ik was waar ik het liefst ben. Tussen bomen. In stilte. Ik liep niet snel en stond vaak stil, zoals ik gewoon ben, want er is altijd veel te zien. Bijna twee uur later kwam ik terug bij mijn auto, mijn jaszakken vol natte dennenappels.
Nu staat het pluche wolfje dat ik kreeg van een lieve vriendin die kwam luisteren, op mijn werktafel. De dennenappels staan in een mand op de verwarming. Langzaam drogen ze en gaan ze open.

Het was een goede, een heel mooie dag.

 

 

KINDEREN EN WOLVEN

Onderstaand blog werd eerst gepubliceerd door de afdeling natuur-educatie van Nationaal Park Zuid-Kennemerland vanwege de feestelijke en kindvriendelijke wolvententoonstelling (opening 22 december 2018).  Op deze opening, helemaal in kerstsfeer, vertel ik over het ontstaan van mijn boek Silas en de wolf en lees een aantal fragmenten voor. Hierna blijf ik natuurlijk nog een poosje voor wie het leuk vindt om na te praten en een boek (met wolvenbril!) te laten signeren.

SILAS EN DE WOLF

Zoals veel Nederlanders spits ik mijn oren als er weer nieuws is over ‘de terugkeer van de wolf’ want de wolf spreekt al vanaf mijn kindertijd tot mijn verbeelding en is dat blijven doen. Zoals veel kleuters kreeg ik sprookjes voorgelezen waarin de wolf een belangrijke rol speelde, en toen ik het lezen eenmaal machtig was en fanatiek boeken in de Leidse kinderbibliotheek leende, kon ik mijn geluk niet op als ik een boek vond waar een wolf in voorkwam. Verhalen over wolven waren immers altijd spannend en speelden zich vaak af in een koud land waar het prachtig sneeuwde, waar ijspegels glinsterden in zon en waar de mensen arm waren. Een boekenland waar het leven moeilijk, zielig en spannend, maar overzichtelijk leek. Het ging om onderdak vinden in een houten huis of schuur, een vuur om je bij te warmen, een rendier die haar warme adem in witte wolkjes uitblies en moederlijk toeliet dat de hoofdpersoon haar hongerige, koude kinderlijfje tegen haar flank vleide om te delen in haar warmte. Of over die wolf die een verscheurend dier was, behalve voor dat ene kind, de hoofdpersoon. Daar paste die wolf op, daar vocht hij voor, dat was zijn mensenvriend. Mijn mensenvriend, mijn speciale vriend… want als ik las werd ik die hoofdpersoon, liep ik door de sneeuw, en sloeg ik mijn armen om de nek van de wolf…

Als jeugdboekenschrijfster bezoek ik met grote regelmaat basisscholen om over mijn werk te vertellen. Naar aanleiding van mijn boek Silas en de wolf praat ik met kinderen over de terugkeer van de wolf in Nederland, over het standpunt van schapenhouders, en over jagen en jagers. In de randstad kom ik eigenlijk nooit een kind tegen die een jager kent. Kom ik echter op een basisschool in bijvoorbeeld Twente en vraag ik of de kinderen iemand kennen die jaagt, dan gaan er per klas zo’n zeven (aarzelende) vingers omhoog. Ze kennen een jagende opa, een jagende bakker, een jagende buurvrouw.
‘Zijn dat slechte mensen dan?’ Verontwaardigd: ‘Nee, natuurlijk niet.’
‘Zouden zij schieten op een wolf?’ ‘Nee…’ Er wordt getwijfeld. ‘Nee toch?’
‘Waarom eigenlijk niet?’ ‘Daar zijn er maar weinig van, hè?’ ‘Nee! Ze zijn beschermd!’
Een discussie volgt dat over wat dit betekent, een beschermd dier.
Natuurlijk heb ik prachtige foto’s van wolven op het digibord en als ik vraag wie een verhaal kent waar wolven in voorkomen, kennen alle kinderen er wel een.
Tot besluit lees ik een stukje voor uit Silas en de wolf. Voor ik wegga komen de kinderen een handtekening halen op een kaart van het omslag. Ze praten opgewonden. Een jongen zit het mooie omslag van Martijn van der Linden al na te tekenen. Hij kon bijna niet geloven dat het een tekening was, en geen foto. Als ik afscheid neem geef ik de leerkracht nog een paar voorleestips: Gordijnen dicht, licht uit, alleen twee kaarsjes aan, en ssst – voorlezen.
Laat de kinderen door de sneeuw het bos inlopen, het land in waar de wilde wolven zijn…’

Selma Noort
Silas en de wolf, Uitgeverij Leopold – vanaf 8 jaar.
www.selmanoort.nl